Pytanie o prawdziwe rozumienie tego czym jest tzw.św Graal zdaje się być niekończącą się historią , znaną choćby ze słyszenia chyba każdemu Europejczykowi.
Chyba najbardziej znaną jest oczywiście ta związana z kielichem, którego używał Jezus podczas ostatniej wieczerzy
Mt 26:26-28
"A gdy oni wieczerzali, wziął Jezus chleb, błogosławił i łamał, i dał uczniom swoim, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje. A wziąwszy kielich, dzięki czynił i dał im mówiąc: Pijcie z tego wszyscy. To jest bowiem Krew moja Nowego Testamentu, która za wielu wylana będzie na odpuszczenie grzechów."
Od czasów średniowiecza legenda św. Graala znajduje się stale w centrum zainteresowania, a dyskusje jakie toczą się wokół tego tematu dotyczą już nie tylko pytania czym jest ów kielich z ostatniej wieczerzy, lecz stanowią również inspirację w poszukiwaniach miejsca jego ukrycia.
Miłośnikom tematyki związanej ze św.Graalem na pewno doskonale znana jest książka Święty Graal Święta Krew , której autorami są M.Baignet , R. Leigh i H.Lincoln, splatająca św.Graala z historią zakonu Tempalriuszy jako strażników tajemniczego rodu wywodzącego się wprost z "krwi" Chrystusa i Marii Magdaleny. Autorzy zdają się zadawać pytania, które pozornie wydają się być pozbawione sensu. Jednak fakty związane z historią zakonu Templariuszy, czy też zdumiewająco powszechnym w Francji nazewnictwem katedr Notre Dame (Naszej Pani) - włącznie z paryską katedrą Notre Dame, zdają się uprawdopodabniać tezy autorów.
Paryż, fronton katedry Notre Dame (fot.autora)
widok znad Sekwany (fot.autora)
Nie mniej intrygujące są tezy autorów dot. zdumiewającej wręcz historii Berengera Sauniera - proboszcza maleńkiej parafii z siedzibą w Rennes-le Chateau ,
który podczas remontu kościoła w jednej z dwóch wizygockich kolumn podpierających ołtarz odnalazł tajemnicze pergaminy.
To co stało się później pozostaje tajemnicą, jednak proboszcz tej maleńkiej miejscowości, która nawet dzisiaj wydaj się być położoną gdzieś na skraju świata , stał się osobą niezwykle jak na ówczesne realia majętną. Podobno za sprawą tajemnicy Graala , która została spisana na owych pergaminach.
który podczas remontu kościoła w jednej z dwóch wizygockich kolumn podpierających ołtarz odnalazł tajemnicze pergaminy.
wizygocka kolumna, w której miały znajdować się tajemnicze pergaminy (fot.autora)
Tajemnica Graala ma więc zarówno aspekt materialny, którego ludzie wciąż poszukują tak jak Graham Philips autor książki " W poszukiwaniu Świętego Graala" jak i nie materialny. W tym kontekście warto zwrócić uwagę na tezę przedstawioną na http://www.thehiddenrecords.com/trinity.php w podrozdziale ORION - ANOTHER BIG CLUE FOR THE GRAIL i zdjęcie przedstawiające płytę nagrobną w kościele Tofta na Gotlandii. Autor artykułu wysnuł ciekawą tezę, iż uwidoczniony na płycie symbol w kształcie lit "Z" , znajdujący się nad symbolem kielicha, przedstawia konstelację Oriona.
Pomijając wywody autora, zatrzymajmy się w tym miejscu nad kosmogonicznym skojarzeniem obu symboli: kielicha i konstelacji Oriona i jeszcze raz przyjrzyjmy się rytom ze Skały Czarownic.
Ryty na planie siatki 0,5 X 0,5 m w układzie geograficznym (fot.autora)
Będąc kiedyś na Skale Czarownic , usłyszałem od spotkanych tam wspinaczy skałkowych ( przy okazji pozdrawiam) , że ryt widoczny w dolnej środkowej części zdjęcia (w zbliżeniu poniżej)
(fot.autora)
jest wyryty do góry nogami, gdyż jego podstawa jest zorientowana w inną stronę , niż domyślna orientacja pozostałych rytów. To trafne spostrzeżenie , ale przy założeniu , że twórca rytu kierował się domyślną, północną orientacją rytów. Jednakże kwestia ta przyjmuje zupełnie inny obrót jeśli przyjmiemy, że orientacja tego rytu jest prawidłowa. Oznaczałoby, że obserwator musiałby się ustawić u podstawy rytu i patrzeć nie w kierunku północnym, lecz południowym . W takiej sytuacji widok rytu u jego stóp przedstawiałby się tak jak na zdjęciu poniżej
(fot.autora)
Widok ten nadal niewiele nam mówi i dalej wydaje się być zagadką. Problem polega na tym , że obecnie zbyt wiele czasu spędzamy wpatrując się w monitory komputerów a zbyt rzadko spoglądamy w niebo. Gdybyśmy w zimowy wieczór spojrzeli na południową część firmamentu , zapewne naszej uwadze nie uszłaby niezwykle dobrze widoczna o tej porze roku konstelacja Oriona, którą uchwycić można nawet zwykłym aparatem cyfrowym
zimowy Orion oraz Syriusz u dołu po lewej (fot.autora)
Oczywiście powyższe zdjęcie nie jest najlepszej jakości, ale dostrzeżenie głównych gwiazd wchodzących w skład układu Oriona nie powinno nastręczać większych trudności. Jednak dla lepszego zobrazowania tego zagadnienia warto posłużyć się grafikami.
Poniższa ukazuje widok nieba jaki został pokazany na zdjęciu powyżej:
Nas interesują trzy konstelacje: Oriona , Wielkiego i Małego Psa
Wayn Herschel pozycjonuje kosmogonicznego Graala jako układ trzech gwiazd w pobliżu Plejad. To jednak nieco komplikuje odnalezienie całego założenia, nawet jeśli uda nam się odnaleźć gwiazdę rolników epoki brązu - Aldebaran w konstelacji Byka.
Nieco prostszym rozwiązaniem jest odtworzenie takiego układu, ale w oparciu o zmodyfikowany tzw. asteryzm nieba zimowego. Właściwy asteryzm tworzy układ trzech gwiazd: Betalgaza w układzie Oriona , Syriusz w układzie Wielkiego Psa i Procjon w układzie Małego Psa. Jednak tak zbudowany kielich kosmogonicznego Graala byłby asymetryczny względem tzw. Pasa Oriona. Dlatego jego wierzchołek , zgodnie z tym co przedstawia ryt ze skały należały zahaczyć o gwiazdę Alnitak, pierwszą od lewej w Pasie Oriona. Tak stworzony układ wyglądałby następująco:
Gdy dodatkowo zaakcentujemy cztery peryferyjne gwiazdy Oriona : Betalgaza, Bellatrix, Saiph, Rigel otrzymamy następujący układ:
Możemy teraz porównać widok nieba A z rytem na skale B :
A B
Jak widzimy zbieżność obu układów jest uderzając, zgadza się nie tylko rozmieszczenie poszczególnych elementów składowych, lecz również ich pochylenie:
A - względem południka niebieskiego w przypadku układu widocznego na niebie (żółta linia )
B - względem kierunku N-S w przypadku rytu na skale.
Podobieństwo w skali makro nie jest jedynym jakie można zauważyć przy porównaniu obu obiektów, istnieje również pewne podobieństwo detalu. Dostrzec można wyraźnie zaakcentowany kolisty element , odpowiadający gwieździe Alnitak w Pasie Oriona oraz wywinięte brzegi "kielicha"
W tym ostatnim przypadku podobne wywinięcie można zauważyć przy dokładniejszym przyjrzeniu się obrazowi nieba, gdyż w układzie Małego Psa tworzą je Procjona i Gomeisa a w układzie Wielkiego Psa Syriusz i Mirzam
a całość po połączeniu wygląda następująco:
Nie przesądzając ostatecznie, czy ryt na skale rzeczywiście nawiązuje do idei kosmogonicznego Graala, to samo wykazanie zależności pomiędzy układem nieba gwieździstego a układem przedstawionym na skale może okazać się pomocne nie tylko w dalszym poszukiwaniu podobieństw pomiędzy innymi rytami a układami widocznymi na niebie ( o czym postaram się niebawem napisać), lecz może stanowić wskazówkę co do kręgu , w którym należałoby poszukiwać twórcy/twórców rytów.
Poniższa ukazuje widok nieba jaki został pokazany na zdjęciu powyżej:
Nas interesują trzy konstelacje: Oriona , Wielkiego i Małego Psa
Wayn Herschel pozycjonuje kosmogonicznego Graala jako układ trzech gwiazd w pobliżu Plejad. To jednak nieco komplikuje odnalezienie całego założenia, nawet jeśli uda nam się odnaleźć gwiazdę rolników epoki brązu - Aldebaran w konstelacji Byka.
Nieco prostszym rozwiązaniem jest odtworzenie takiego układu, ale w oparciu o zmodyfikowany tzw. asteryzm nieba zimowego. Właściwy asteryzm tworzy układ trzech gwiazd: Betalgaza w układzie Oriona , Syriusz w układzie Wielkiego Psa i Procjon w układzie Małego Psa. Jednak tak zbudowany kielich kosmogonicznego Graala byłby asymetryczny względem tzw. Pasa Oriona. Dlatego jego wierzchołek , zgodnie z tym co przedstawia ryt ze skały należały zahaczyć o gwiazdę Alnitak, pierwszą od lewej w Pasie Oriona. Tak stworzony układ wyglądałby następująco:
Gdy dodatkowo zaakcentujemy cztery peryferyjne gwiazdy Oriona : Betalgaza, Bellatrix, Saiph, Rigel otrzymamy następujący układ:
Możemy teraz porównać widok nieba A z rytem na skale B :
A B
Jak widzimy zbieżność obu układów jest uderzając, zgadza się nie tylko rozmieszczenie poszczególnych elementów składowych, lecz również ich pochylenie:
A - względem południka niebieskiego w przypadku układu widocznego na niebie (żółta linia )
B - względem kierunku N-S w przypadku rytu na skale.
Podobieństwo w skali makro nie jest jedynym jakie można zauważyć przy porównaniu obu obiektów, istnieje również pewne podobieństwo detalu. Dostrzec można wyraźnie zaakcentowany kolisty element , odpowiadający gwieździe Alnitak w Pasie Oriona oraz wywinięte brzegi "kielicha"
W tym ostatnim przypadku podobne wywinięcie można zauważyć przy dokładniejszym przyjrzeniu się obrazowi nieba, gdyż w układzie Małego Psa tworzą je Procjona i Gomeisa a w układzie Wielkiego Psa Syriusz i Mirzam
Nie przesądzając ostatecznie, czy ryt na skale rzeczywiście nawiązuje do idei kosmogonicznego Graala, to samo wykazanie zależności pomiędzy układem nieba gwieździstego a układem przedstawionym na skale może okazać się pomocne nie tylko w dalszym poszukiwaniu podobieństw pomiędzy innymi rytami a układami widocznymi na niebie ( o czym postaram się niebawem napisać), lecz może stanowić wskazówkę co do kręgu , w którym należałoby poszukiwać twórcy/twórców rytów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz